توی صد سال تنهایی، یه جایی می گه که جهان چنان تازه بود که بسیاری چیزها هنوز نامی نداشتند و برای اشاره به آنها بایست با انگشت نشانشان می دادی.
شده حکایت اینا، به چنان مرزهایی از وقاحت رسیدن که دیگه هیچ کلمه ای نمی تونه توصیفشون کنه، فقط می شه به حرفاشون لینک داد.