Not all Japanese art is cherry blossoms, surging waves, and exotic birds, there is a whole world of shunga or erotica filed away among Japan’s beautiful canvases, silks, and scrolls kept by museums and in private collections. 

Shunga’s popularity really started during the Edo Period 1603-1868 when the country was under the rule of the Tokugawa shogunate. This rise in popularity stemmed largely from the dominant male population which had massively increased as a result of the high number of samurai/retainers required to guard provincial lords and their estates and maintain law and order, and through the surge in agricultural laborers required to produce the food to feed this large population. To get an idea of what we’re talking about, the city of Edo—the former name for Tokyo—had a population of one million by 1721. This made Edo the largest city on the planet. But what’s more staggering is that seventy percent (70%) of the city’s population were male. This meant a lot of horny blokes looking for good wank material.

Yamamoto tags his work “Heisei estheticism.” But this doesn’t really mean much. It’s just a nominal title for something created during the Heisei period. The Heisei periodstarted on January 8th, 1989, with the death of Emperor Hirohito and the ascension of his son Emperor Akihito. It’s little more than a descriptive time frame like saying Shakespeare’s work is Elizabethan drama. The “estheticism” bit references the Aesthetic Movement, which believed in “art for art’s sake” with an emphasis on “the visual and sensual qualities of art and design over practical, moral or narrative considerations.”

“Nature is always beautiful and also disgusting. Even the most beautiful people leak, bleed and shit.”

That’s the answer that photographer Maisie Cousins gives when I ask her about the relationship between the beautiful and the grotesque in her sticky, sickly and hyper-saturated imagery. This answer remains unchanging. In fact, it’s a refreshing reiteration of the one she gave to us in an interview last year – underlining Cousins’ acute focus when it comes to smashing up stereotypes by being unflinchingly honest about the female body.

Toshio Saeki (佐伯 俊雄 Saeki Toshio^?) is a fictional character from the Ju-on franchise, created by Takashi Shimizu. He was played by several child actors, being Daiki Sawada in the short movie 4444444444, Ryōta Koyama in the original two V-Cinema movies, Yuya Ozeki in the theatrical movies and The Grudge, Ohga Tanaka in The Grudge 2, Shimba Tsuchiya in The Grudge 3, Shūsei Uto in Ju-on: White Ghost and Ju-on: Black Ghost, Kai Kobayashi in the 2014 Japanese reboot Ju-on: The Beginning of the End, and Garrett Masuda in the parody Scary Movie 4. He is characterized by his pitch-black eyes, pale skin, and the haunting meowing sounds he makes.

The Garden of Earthly Delights is the modern title given to a triptych painted by the Early Netherlandish master Hieronymus Bosch, housed in the Museo del Prado in Madrid since 1939. It dates from between 1490 and 1510, when Bosch was between about 40 and 60 years old,^[2] and is his best-known and most ambitious surviving work.

                                                          Check out the video

                      https://www.facebook.com/hintmag/videos/10158265684300261/

In order to protect the somewhat delicate hand-rolled cigarettes that were sold during the early part of the 20th century, fashionable cigarette cases crafted in gold, silver or other precious materials started popping up in the hands of elite members of society all around the world. 

These cases became a venue for artists to use their handiwork to produce images that would appeal to all kinds of customers, including those who enjoyed gazing at erotic images while enjoying a relaxing smoke. Born out of function cigarette cases became decadent pieces of art. Even the posh egg-man Peter Carl Fabergé designed cigarette cases in the late 19th century that were ornately decorated with precious jewels such as diamonds, sapphires and emeralds. While Fabergé‘s fancy cigarette cases were fit for the gentry or royal crowds, the “erotic” themed cases in this post were probably notflashed around by members of the upper-class or aristocracy while in mixed company. 

Due to their age they are quite hard to come by and the exquisite cases have been known to fetch anywhere from $3000 to $9000 when they come up for auction at Christie’s or Sotheby’s. Occasionally these authentic era-specific cases do pop up on sites like Etsy and eBay but even then they can run several hundred dollars a pop. I’ve got a number of beautiful erotic cigarette cases for you to look at below—that said, though they are incredible works of vintage art (some of which are over 100 years old), they are NSFW.

Nobuyoshi Araki is a contemporary Japanese photographer known both for his prolific output and his erotic imagery. While his photographs often focuses on quotidian activities and traditional practices in his native country, it is Araki’s sexual imagery that has elicited particular controversy and fascination. 

.

Performative responses to space and  architecture

Within her performance-based artistic practice, spanning from the 1970’s until the present, the Belgrade-born artist Marina Abramovic has produced diverse work in different media, from artistic live performances to installations including sculptures, photos and video pieces. An important aspect of this practice is the artist’s consistent concern with establishing a direct engagement with audiences; as she claims in her essay Body Art, “What’s very important about performance is the direct relationship with the public, the direct energy transmission between public and the performer” (Abramovic, 2002: 27). Most interestingly, Abramovic does not wish to address audiences as part of a typical performer and audience-as-spectator structure, where the artist or the live work is preconceived and prioritized over the audience’s response. In her own words:

First of all: what is performance? Performance is some kind of mental and physical construction in which an artist steps in, in front of the public. Performance is not a theatre piece, is not something that you learn and then act, playing somebody else. It’s more like a direct transmission of energy…The more the public, the better the performance gets, the more energy is passing through the space. (Abramovic, 2002: 27)

این چند خط را دارم تند می نویسم، بدون فکر کردن، بدون درنگ، بدون این که مکث کنم تا حسرت ها دوباره از آن اعماق خودشان را بکشند بالا.
دیروز یک دوستی داشت می گفت که از آخرین باری که مرا دیده خیلی شکسته شده ام، پیر شده ام، آن آدم قبلی نیستم و انگار از آن غم های سنگینی دارم که آدم را از تو می پوسانند. انگار که یکی را دوست داشته باشی و بهش نرسیده باشی. دقیقا همین ها را گفت، بدون این که من دهان باز کنم که بگویم آره یا نه. و وقتی که این اندوه دارد این طور خودش را عیان می کند، یعنی کار دارد از کار می گذرد، داری می رسی به مرزهای انهدام. باید کاری کرد. راهش فراموشی است، خواستم بنویسم اگر تو هم بودی، اگر تو هم همانی که من فکرش را می کنم، به این راضی نمی شدی. اما تو نیستی، هیچ وقت نخواهی بود. مکث می کنم، به جمله ای که نوشته ام فکر می کنم، بغض می آید، اما همان جا نگهش می دارم. باید خودم را نجات بدهم. هفت سال دوستت داشتم، بی هیچ امید و نا امیدی. شاید بعدا، روزی روزگاری داستانش را نوشتم. اما الان باید بروم داستان زندگی خودم را بنویسم.
این چند خط را نوشتم، در فاصله ی دم کشیدن قوری چایم، در فاصله ی انتظار برای کتاب خواندن برای آلبرتینم، در آخرین فرصتی که می خواهم به خودم بدهم برای برگشتن به زندگی. که زندگی باید ادامه داشته باشد، بی تو، بی یاد تو، و هرچند که هنوز برایم سخت است، بدون مجسم کردن گرمای آغوشت.

...این طرف چهار راه خبری از چماق کش ها نبود. این طرف تا آن طرف خیابان را یک روبان سبز کشیده بودند، انگار که مرز درست کرده باشند و سه ردیف آتش فاصله انداخته بودند بین خودشان با آن ها. به آن روز زمستانی که فکر می کنم بیش تر از هر چیز سکوتی را یادم است که بعید می دانم آن موقع وجود داشته، و روبان نازکی که توی شلوغی سر جایش بالا و پایین می رفت.
یک دسته ی دیگر رسیدند به ما، دست ها بالا رفت به شعار و سلام و تشویق، یکی که انگار هواسش جمع تر بود عزاعزاست را سر گرفت. یک نفر دیگر رفت روی یکی از ستونچه های پیاده رو، کنار دست ما، شروع کرد به نوحه خواندن. ای مردم ایران شب شد و سهراب نیامد. سکوت فکر کنم از این جا شروع شد. عده ای بین خطوط آتش حلقه درست کردند، بقیه رفتند توی پیاده روها، روی جدول، توی جوی آب. مردم سینه می زدند یا زمزمه می کردند یا در سکوت ایستاده بودند. گاهی یکی نگاه می کرد به دور و بر، چشم خیسش گره می خورد به نگاه آن یکی، از همان لبخندهای آن سال به هم می زدیم. کمتر کسی صورتش را پوشانده بود، حتی ما که ده متری حراست دانشگاه بودیم. زمین زیر پایمان سفت بود و پشتمان گرم به همدیگر، آفتاب بی رمقی توی آسمان بود و هوا آن قدری که بوی اشک آور و دود بگذارند خوب بود و خیابان ولیعصر ساکت ساکت بود، انگار نه انگار که چندصد متر جلوترش ماشین دارد یک نفر را له می کند.
تصویر آن آدم های محترمِ غمگین و مصمم که توی آن همه وحشی گری جمع شده بودند دور هم که یاد رفته ها را زنده کنند، برای شان اشکی بریزند بلکه غم چندماهه کمی سبک شود، واضح تر از بقیه ی چیزهای آن روز توی خاطرم مانده.
بعدش اشک آور زدند و سنگ پرت کردیم و دویدیم و شعار دادیم. کنار آتش که ایستاده بودیم یک نفر گفت دم تئاتر شهر یکی رو با تیر زدن. گفتم نه بابا لابد تیرهوایی بوده. نه که دلم به آن یک جو حفظ ظاهرشان خوش باشد، که نبود. دلم نمی خواست باور کنم مردن آدم ها را، ولی همه اش این نبود. باورم نمی شد که آدم ها به چشم خودشان کشتن دیده باشند و کسی خیال خالی کردن خیابان را نداشته باشد.
آن موقع که بعید می دانم، ولی مدام یاد توصیف شاهرخ مسکوب می افتم از یکی از تظاهرات های پنجاه و هفت، که «مردم دسته دسته می آمدند تا بمیرند» و ما می گفتیم خوب حالا...
ظهر عاشورا بود و آفتاب بی رمقی توی آسمان بود و هوا بوی اشک آور و دود می داد و اگر زر زر موتورها و عربده ی چماق کش ها و صدای تیرها اجازه می داد، مردم یحتمل صدای گنجشکی را می شنیدند که سر درخت نشسته بود و می گفت جیک جیک جیک.